Je kunt het inzake muziek zo gek niet bedenken of het Glitterbeat label brengt het uit. Dat past in de doelstelling van het label om ook weinig gekende of met uitsterven bedreigde genres aan de vergetelheid te ontrukken. Op deze plaat gaat het om de Fra Fra muziek, de begrafenismuziek zoals ze in Ghana gespeeld wordt. Het kwartet dat de naam van het genre draagt, wordt geleid door een man die zijn naam kennelijk ook niet gestolen heeft: hij wordt gewoon door iedereen “Small” genoemd en samen met zijn drie kompanen brengt hij hier zeven liederen, die in Ghana traditioneel in processie gezongen worden en die omwille van de bij uitstek live uitvoering, wel een beetje doen denken aan de Gnawa: uiteindelijk komt het er voor de zangers op aan, dat ze zichzelf in een soort trance brengen om op die manier makkelijker te kunnen communiceren met de geesten of minstens ontvankelijker te zijn voor de boodschappen van die geesten.

Da band zelf zegt op zijn best te zijn als ze dronken zijn en field-recorder Ian Brennan, de man achter deze productie, hield daar terdege rekening mee, toen hij het kwartet opnam in Slall’s tuin en moest vaststellen dat de manier waarop hij zijn microfoons had opgesteld niet meteen het resultaat zou opleveren dat hij wilde. De groet draaide constant rondjes op het voorplein, waar Brennan uiteindelijk zoveel mogelijk micro’s had opgesteld om er zeker van de zijn dat hij elk mogelijk accent, elke mogelijke variant in de litanie zou meehebben. De vaststelling dat de band beter en beter begon te klinken naarmate de nummers de tien minuten overschreden, liet Brennan beslissen de tape gewoon te laten lopen en indien nodig het nodige knip- en plakwerk in de studio te verrichten.

Het resultaat is een heel indringende plaat mry folkmuziek in haar allerpuurste vorm. Je snapt geen woord van wat er gezongen wordt, je moet wennen aan het bezwerend recitatieve van de nummers, maar zodra je daar doorheen bent, kun je je iets voorstellen bij wat zich daar in die tuin moet hebben afgespeeld. NUmmers die in tijdsduur variëren tussen 21 seconden en 12.07 minuten, met slechts stemmen, primitieve ritme-instrumenten en de typerende klank van de hoornen FraFra fluitjes zijn de beperkte ingrediënten waarmee hier een hoogst intrigerend brouwsel gemaakt wordt, waarvan je redelijk sprakeloos achterblijft. Wellicht is dit bedoeld voor een beperkt publiek van “specialisten”, maar de plaat slaagt alleszins in haar opzet: dankzij deze CD zullen we tenminste voor lange tijd een indruk kunnen hebben van hoe zo’n begrafenisceremonie in Ghana verloopt en dat is, zo denk ik, een niet-geringe verdienste.

(Dani Heyvaert)